เหลือเฟือ-น้องหยก เคลียร์ใจในรอบ 16 ปี ที่ขาดการติดต่อเพราะขัดผลประโยชน์จริงหรือเปล่า?

เหลือเฟือ : ก็เหมือนกันทั่วไป

เหลือเฟือ : ยุคนั้นเลย

เหลือเฟือ : โดนว่าเกาะเด็กกิน มันมีกรณีแบบนี้ด้วย ตอนนั้นก็จะมีพี่รงค์เกาะน้องพีกิน  เหลือเฟือเกาะน้องหยกกิน ช่วงนั้นข่าวอันไหนมันขายได้เขาก็ขายกันไป เรื่องงานก็ดี

เหลือเฟือ : อาจจะเป็นเพราะลูกหลานเราเยอะ แล้วเราคิดว่ามันสบายดีอยู่ ด้วยลูกน้องเราก็เรา เราก็ต้องมีภาระดูแลคนอื่นหลายๆ คน ลูกหลานเราก็มีหลายคน แล้วพอมานึกถึงหยกอีกที คนนี้น่าจะสบายดีมันถึงไม่ได้โทรหาเรา

เหลือเฟือ : มีคนถาม อย่างเราไปมีคนถามพี่เหลือ น้องหยกเป็นไงบ้าง เจอยัง บางทีเราก็กระอึกเหมือนกันตรงที่ว่าเราตอบไม่ถูก มันเป็นไงวะ อยู่ยังไง บางทีก็ได้แต่ถามลูกน้อง บางทีลูกน้องเราอาจจะเจอน้องหยกมากกว่าเรา เราเจอแว๊บๆ ตั้งแต่วันที่พ่อพี่เสีย หลายปีที่ผ่านมา แต่ตอนนั้นในงานคนมันเยอะมาก เห็นหน้ามันแว๊บๆ ผ่านๆ ทุกวันนี้ยังจำไม่ได้เลย ผมกล้าพูดเลยว่า วันนี้ทีมงานบอกให้มาออกกับน้องหยก พี่ด้วยจรรยาบรรณ จะลองไม่เปิดดูเฟซดูอะไร ไม่ค้นหา อยากมาเจอวันนี้เลยว่าหน้าตาจะเป็นยังไง

เหลือเฟือ : ใช่ โซเชียลอาจจะเยอะ แต่ว่าผมไม่ได้ดูหลานผม ผมกล้าพูดเลยว่า ไม่เห็นหน้าหลานจริงๆ

เหลือเฟือ : คือช่วงนั้นอาจจะเป็นช่วงที่ต่างคนต่างงานเยอะพี่ก็งานเยอะ น้องหยก เราก็รับงานเยอะ พอเรารับงานมา เราก็จะให้พ่อมันดูแล คือไปรับเงินกับเขาเลย แล้วก็ไปหาคนนั้นคนนี้ เราจะบอกแม้กระทั่งว่าไปกองนี้ทำตัวอย่างนั้น แต่งานคู่ก็มีเยอะ งานแยกบางทีเขาเอาน้องหยกไปอัดเดี่ยว แล้วอาก็ต้องไปอีกรายการนึง

เหลือเฟือ : มันเหมือนกับเลิกตอนที่คาเฟ่มันอ่อนจริงๆ กล้าพูดเลยว่าคาเฟ่ยุคนั้นคณะพี่สู้มาเป็นคณะท้ายๆ ในบรรดาตลกทั้งหมดแล้ว พี่หม่ำเลิกไปแล้ว พี่โน๊ตเลิกไปแล้ว ตอนนั้นทุกคนเลิกไปเอาทางทีวีหมดแล้ว พี่ก็พยายามสู้ในคาเฟ่ ทีนี้มันสู้ไม่ไหว เพราะว่าคณะเรามันก็ใหญ่ขึ้น พี่ทำวงเดินสายทั่วประเทศ ทุกอำเภอ ทุกจังหวัด ช่วงนั้นน้องหยกก็จะอยู่ด้วย ก็จะไปด้วยตลอด น้องหยกก็จะไปศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ อะไรอย่างนี้

เหลือเฟือ : หน้าแบนๆ ปากปลาร้าอะไรอย่างนี้ มันเป็นคนช่างพูด

เหลือเฟือ : ถ้าวาดภาพหน้าหยกโตขึ้น 1.หน้าตาต้องคล้ายพี่สุนารี ราชสีมา 2.เจนนิเฟอร์ คิ้ม หน้าหยกมันแบนๆ

เหลือเฟือ : ไม่ได้ดู ก็มีรายการอะไรโทรมาจะเอาน้องหยก เราก็บอกหาเยอร์ให้หน่อย ให้ลูกน้องแบบว่าหาเบอร์ให้ พี่ไม่มีเบอร์มันจริงๆ  ไม่รู้เฟซ ไม่รู้อะไรมันเลย เพราะเราก็ไม่ค่อยได้เล่นอะไรเยอะแยะมากมาย

เหลือเฟือ: โครงหน้าเก่า แต่ว่าถ้าเดินข้างถนนก็ไม่ทัก มันด็เปลี่ยนไป มันไม่ใช่คนที่จะมาสูงขนาดนี้

หยด : ตอนนี้ 25 ปี แค่ถ้าเป็นหนู มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าเป็นเขา เพราะมีอยู่คนเดียว แล้วโหนกเขาเหมือนกัปตันอเมริกา

เหลือเฟือ : ตอนเด็กมันตัวดำ ตอนนี้มันขาวขึ้น ไปเฮ็ดศัลยกรรมมารึเปล่า

หยก : ทำดั้ง กับทำคาง แต่อาจจะเพราะแม่หนูเป็นคนขาวด้วย

หยก : หล้งจากที่ออกมาหนูก็ย้ายตามพ่อ ตามแม่ไปอยู่ต่างจังหวัด แล้วตั้งแต่แม่เสีย อาจจะเป็นเพราะว่าเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ด้วย แล้วหนูก็ไม่รู้ว่าอายังใช้เบอร์เดิมอยู่ไหม

หยก : ป.4  ซึ่งมันนานมากๆ แล้ว ตั้งแต่ย้ายออกมาตอนนั้นหนูเองย้ายไปนู่น ย้ายไปนั่น ไม่ใช่ว่าลืมนะคะ แต่ไม่ได้คุย ไม่ได้ติดต่อเลย เพราะว่าเราเองก็เรียนด้วย แล้วพอเรียนจบไปหางานทำไปเรื่อย ก็เลยไม่/ด้โทรหา ไม่ได้อะไร แต่ว่าจำได้ไม่เคยลืม

เหลือเฟือ : ไม่หรอก ถึงเวลาเราก็ต้องบอกมัน มีคนมาปรึกษาว่าอยากชวนน้องหยกไปทำเพลง เราก็บอกเขาตรงๆ ว่าเราติดต่อมันไม่ได้ ตอนนี้ไม่รู้มันอยู่ไหน แต่รู้ว่ามันอยู่กรุงเทพนี่แหละ เห็นญาติพี่น้องเขาบอก ก็บอกลูกน้องว่าถ้าเจอหยกก็บอก ถ้ามีเบอร์ก็เอาเก็บไว้หน่อยนะ เผื่อมีงาน มีการ มันยังรับงานหรือเปล่าไม่รู้

เหลือเฟือ : คนเคยทำงานร่วมกันมา ต่อให้เป็นลูกน้องเราก็คิดถึง ยิ่งเป็นหลาน อย่างน้อยมันก็คือหลาน เพราะเมื่อก่อนไปไหน น้องหยกคือโลโก้ เราก็พูดในซีดี วีดิโอตลอด  มึงจะตกอับ มึงจะได้ดีอะไร มึงก็คือหลาน ก็คิดถึง แต่ว่าเรามันต่างคนต่างทำงาน ต่างคนต่างมีภาระที่ต้องทำ เพราะทุกคนโตขึ้น มันก็ไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคน

หยก : ก็ตั้งแต่แม่เสีย ชีวิตหนูเปลี่ยนไปเลย ทีแรกเรียนอยู่ แล้วพ่อเปิดร้านรับซื้อของเก่า ไปทำแรกๆ คือมีเงินเลย มีรถ มีเงิน มีทุกอย่าง พอแม่เสีย ทุกอย่างพลิกผัน พ่อโดนโกงเอาร้านคืน แล้วพ่อก็มีครอบครัวใหม่ หนูก็อยู่ไม่ได้แล้ว ขอไปอยู่กับพี่ที่เลย เสร็จปุ๊บก็ย้ายมาอีกอยู่โคราช แล้วย้ายมาชลบุรีอีก ย้ายมาขอนแก่นอีก ย้ายไปย้ายมา แต่ตอนนั้นที่ไปอยู่ชลบุรีหนูเรียนอยู่ม.5-ม.6  แล้วพอไปอยู่เหมือนเปิดร้านรับซื้อของเก่า แต่ว่าไปขอไฟแล้วไฟมันเข้าไม่ถึง พ่อบอกไม่เป็นไร เข้าไม่ถึงก็ไม่ต้องใช้ไฟ ก็คือใช้แบตเตอรี่ ใช้ตะเกียง แล้วก็โทรศัพท์หนูก็ไม่มีนะ ตอนกลางคืนนอนฟังวิทยุธานิน

หยก : ประมาณ 2 ปี ตอนนั้นอยู่กับพ่อ น้อง แล้วก็แฟนใหม่พ่อ แล้วก็ลูกชายพ่ออีกคนนึง ก็คือพ่อมีครอบครัวใหม่ มีลูกใหม่

หยก : ก็คือว่าหลังจากพ่อเซ้งร้านที่ไม่มีน้ำ ไฟ หนูก็ย้ายกลับไปอยู่ขอนแก่น ย้ายของทุกสิ่งอย่างกลับไปถาวร ตั้งแต่เด็ก จนโต หนูไม่เคยอยู่บ้านตัวเองเลย ซึ่งจากในเมืองไปถึงบ้านหนู ระยะทางไป-กลับ ประมาณ 21 โล

หยก : ก็มาเล่นตลกตั้งแต่อนุบาล3 ก็คืออาเขามาเห็นแวว จำได้ว่าตอนนั้นอยู่บ้านญาติ

เหลือเฟือ : คือวันนั้นพี่จำหยกไม่ได้ด้วย คือพวกเราชาวคณะจะไปเล่นที่ขอนแก่น ก็เลยไปแวะที่บ้านน้องหยกก่อนที่จะเข้าขอนแก่น ซึ่งเป็นบ้านเกิดพี่นี่แหละ  พอแวะไป ปกติ เด็ก 3 ขวบ มันไม่กล้าที่จะมาหาคนแปลกหน้าหรอก นี่วิ่งมา พอเปิดประตูปุ๊บ อาเกมส์สวัสดีค่ะ พากันมาทำอะไร เราก็บอกว่ามาแสะกินข้าว อยู่กรุงเทพบ่มีกินบ่ มากินไกลแท้ เราก็เลยคืดว่าทำไมไอนี่มันพูดเป็น ก็ถามว่าลูกใคร ก็รู้ว่าเป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องกัน ก็บอกให้เก็บซื้อผ้าขึ้นรถ เดี๋ยวพาไปอยู่กรุงเทพ ตั้งแต่วันนั้นเอาน้องหยกมายังไม่ถึงกรุงเทพนะ แวะเล่นวิลล่าก่อนเลย ก็โอเค

เหลือเฟือ : ตามธรรมชาติเลย หยกขึ้นไปเล่น เรารู้อยู่แล้วผิดมุกก็คือผิดมุก ตั้งแต่นั้นมาน้องหยกเกิดเร็วมาก

หยก : ใช่ค่ะ

หยก : คือตอนนั้นหนูย้ายกลับมาอยู่ที่ชลบุรีอีกรอบ เพื่อนบอกว่ามาช่วยร้องเพลงหน่อย แล้วตอนนั้นหนูก็ไม่รู้ว่าหนูจะไปอยู่ที่ไหน ซึ่งในตอนนั้นมีแค่คนรู้จักหนูเคยทำงานร้านสะดวกซื้อร้านนึง แล้วทีนี้เหมือนกับว่าพี่คนนี้เคยทำงานด้วยกัน สนิทกัน หนูก็บอกว่าหนูไม่รู้จะไปอยู่ไหน หนูไปอยู่ด้วยแพ๊บนึงได้ไหม เขาบอกมาๆ อยู่ด้วย เขาก็ดูแลเราดีนะ แต่พอทีนี้พี่คนนี้เขาเข้ากะดึก แล้วแฟนเขาก็ 40-50 แล้ว แล้ววันนั้นเรีป่วย ไม่สบายก็มาแบบอะไรอย่างนี้ ตอนนั้นโทรศัพท์ไม่มี มีแค่ซิมอย่างเดียว หนูเดินข้างถนนไปเจอพวกพี่ๆ นั่งทานหมูกระทะ หนูเลยบอกว่าพี่หนูขอความช่วยเหลือหน่อยหนูไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่ตรงนี้ ก็คือยืมโทรศัพท์เขาเพื่อจะเอาซิมตัวเองใส่ในโทรศัพท์แล้วก็โทรไปอยู่กับเพื่อน

หยก : คือเขายังไม่ได้ฉุดกระชากลากแบบนั้น เขามีท่าทีหนูก็รับลุก แล้วรีบเก็บข้าวของเดินไปตามทางถนน หลังจากนั้นไม่นานหนูไปทำงานที่ร้านหมูกระทะก่อนพอเริ่มเก็บเงินได้ประมาณ พันกว่าบาท หนูก็ซื้อโทรศัพท์พันกว่าบาทมาใช้ ก็มีเฟซบุ๊กก็เลื่อนดู นู่นนั่นนี่ เอาจริงๆ ชีวิตหนูไม่เคยคิดที่จะอยากมาอยู่กรุงเทพเลย เพราะหนูคิดว่ามันวุ่นวาย พอวันนั้นตัดสินใจถามพอว่าวันนั้นหนูว่าหนูตัดสินใจไปทำงานที่กรุงเทพละ

หยก : อยู่กับคนที่รู้จัก พ่อก็ให้เบอร์อาศรีหลอดมา  หนูก็โทรหา อยากมาทำงานที่นี่ มีอะไรให้หนูทำบ้างไหม เขาก็บอกว่าเก็บของมาอยู่กับอาก่อน อยู่ได้ประมาณ 2 อาทิตย์ คือหนูไปกินนอนบ้านอาศรีหลอด ตอนนั้นอาหลอดเขาทำน้ำพริก หมูฝอยขายด้วย อาอู๊ดเขาก็ติดต่อมาเป็นยังไงบ้างหลาน สบายดีไหม นู่น นั่นนี่

หยก : เอาจริงๆ เมื่อก่อนนี้อาเขางานเยอะมากๆ ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันนานมากๆ หนูก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไง แลบไหน สมัยที่ทำงานเขาก็ไม่ค่อยได้มาที่คณะ เพราะว่าไปถ่ายละคร ไปทำนู่น ทำนี่  อย่างอาหลอด อาอู๊ดนั่งรถตู้ก็นั่งคันเดียวกัน บางทีก็มีไปกินข้าวที่บ้านบ้าง เหมือนกับเราเล่น เราสนิทกันมากกว่า

หยก : บางทีเต้นแล้วก็ร้องเพลง แล้วบางทีลูกค้าก็บอกว่านั่นไง น้องหยกที่เล่นหนัง ช้างเพื่อนแก้ว มันก็รู้สึกจุกอกนิดนึง จากที่เราเคยขึ้นไปมีชื่อเสียง มีเงิน มีทอง แล้วอยู่ดีๆ เรามาอยู่ในจุดจุดนี้ ถามว่าหนูอายไหม หนูไม่เคยอาย ซึ่งหนูยินดีกับทุกๆ เหตุการณ์ที่เกิกขึ้นกับชีวิตหนูมากๆ  เพราะว่า1.มันเป็นบทเรียน แล้วหนูก็ดูแลตัวเอง ศัพพอร์ตตัวเองมาได้ตลอด ไม่ว่าหนูจะทำอาชีพอะไรก็ตาม หนูคิดว่ามันเป็นอาชีพสุจริตทำแล้วไม่ได้ไปเดือดร้อนใคร

หยก : จำได้ ตอนที่หนูชีวิตเปลี่ยน หนูไปอยู่ที่โนอาแล้ว ด้วยความที่โนอากับพระรามเก้ามันอยู่ใกล้ๆ กัน แล้วมีคนจำได้ว่า ไอหยกนี่ ก็มีลูกค้าเอ็นดู ทุกคนจำได้

เหลือเฟือ : มันจะมีผลประโยชน์อะไรกับพี่ ไม่ได้เคลียร์กันเรื่องผลประโยชน์ เพราะเราไม่ได้ทำธุรกิจร่วมกัน สิ่งที่น้องหยกมาอยู่กับเหลือเฟือเนี่ย คือน้องหยกไปรายการไหนก็แล้วแต่จะให้พ่อของน้องหยกไปสอนน้องหยกอีกทีนึง หรือบางทีเราจะให้คนมาดูแลไปงานอะไร แต่ทุกครั้งที่อัดรายการเสร็จ ตัวพี่เองจรรยาบรรณของตลก เราอยู่คณะด้วยกัน น้องหยกไม่ได้เติบโตมาแล้วอยู่ๆ ได้ออกทีวีเลย มันต้องเห็นใจพวกพ้องน้องพี่ที่สร้างเรามา ก็คือพวกตลกที่อยู่ด้วยกัน ยังไงก็แบ่งเวลามาหาคณะให้ได้ ตัวพี่เองอัดรายการอยู่ ไกลแค่ไหนก็ต้องตีรถมาเล่นคาเฟ่ เรื่องเงินมันไม่คุ้มหาอก แต่ให้ลูกน้องมีกิจกรรม ให้ลูกน้องได้มีงาน มีเงินตรงนี้ด้วย มันเป็นจุดเริ่มต้นของพวกเรา คือตลกคาเฟ่ แต่เรื่องผลประโยชน์อะไรที่จะเคลียร์กับน้องหยกมันไม่มีหรอก

หยก : ในตอนนั้นหนูจำไมาได้หรอก ภาพในหัวหนูที่จำได้คือไปอัดรายการ ไปเล่นตลก แล้วไปทัวร์ต่างจังหวัดคือสนุกมาก

หยก : ใช่ค่ะ ถ้าเป็นคณะก็จะเป็นทิปรวม แต่ถ้าเป็นของหนูอาเขาก็จะให้เลย