“บี พีระพัฒน์” เผยโควิดเล่นงาน ไม่ได้ร้องเพลง 2 ปี พร้อมเปิดเส้นทางรักกว่า 17 ปี ฝ่าบทพิสูจน์ 5 ปี

บี : เจอกันที่งานรำลึกสึนามิที่ภูเก็ต มีศิลปินไปเล่นเพื่อหาเงิน เขาก็เป็นนักแต่งเพลงอยู่ที่ โซนี่ มิวสิค ซึ่งมีคนเอารูปเขามาให้ผมดูก่อนแล้วว่าคนนี้เขาไปเรียนกลองกับเพื่อนผมที่วง เป็นนักแต่งเพลงด้วย ผมก็ดูรูป ไม่น่าเชื่อ หน้าตาไม่น่าเป็นนักแต่งเพลง

ฬินา : ไม่ทราบเลย ไม่เคยเจอหน้า ได้ยินแต่เพลง ตอนที่ได้ฟังเพลงทีแรก ตอนนั้นเพลงวีนัสออกมา ก็รู้สึกว่าเสียงเขาไม่เหมือนใคร แล้วจิตนาการว่าเป็นผู้ชายตัวใหญ่ แต่พอได้เจอตัวจริงแล้วเซอร์ไพรส์มากเลย คนนี้เหรอ ใช่เหรอ เจอครั้งแรกแอบตกใจว่าเขาเอาพลังมาจากไหน เมื่อก่อนเขาผอมกว่านี้อีก

บี : ผอมกว่านี้ 10 กว่ากิโล

บี : ผมว่าก็น่ารักดี ตัวจริงตาเขาเป็นประกาย

บี : ตอนนั้นผู้จัดการคนเก่าผมเขาทำงานอยู่ที่โซนี่ แล้วเป็นแม่สื่อให้ ลากเขามานั่งกับผมที่งานรำลึกสึนามิ

ฬินา : วันนั้นยังไม่รู้สึกอะไร แต่ก็ข้องใจอยู่ แอบมองแว๊บๆ ว่าใช่เหรอ เพราะเสียงกับตัวไม่เท่ากัน

บี : ผมสงสัยว่าหน้าตาแบบนี้แต่งเพลงได้จริงเหรอ ผมอยู่ในวงการผมไม่เคยเห็นคนแต่งเพลงหน้าตาประมาณนี้ อันนี้ไม่ได้บูลลี่อะไร แค่พูดถึงโดยทั่วไป เห็นเขาแล้วแบบเขาน่ารักด้วย เขาแต่งเพลงได้ด้วย แต่งเพลงได้มันเป็นหนึ่งข้อที่ประทับใจผม

บี : ผมก็ให้ผู้จัดการนี่แหละ ตอนนั้นมันยังไม่มีไลน์ ไม่มีอะไร

ฬินา : เพิ่งมีเฟซบุ๊ก โทรศัพท์ยังเป็นขาว-ดำ เพิ่งเปลี่ยนเป็นสี

บี : ผมก็ให้ผู้จัดการขอเบอร์โทรศัพท์ ผมใช้คุ้มเลยผู้จัดการผม

ฬินา : ตอนนั้นคุยลักษณะเรื่องงานมากกว่า ให้เรามาเขียนเพลงให้พี่บี

ฬินา : เพลงดินแดนแห่งความรักนี่แหละ เมื่อก่อนเวลาฬินาจะเขียนเพลงให้ใคร ต้องสื่อสารกับตัวนักร้องก่อน เพื่อที่เขาร้องจะได้เป็นภาษาเขา ทีนี้พอคุยกัน ไปๆ มาๆ มันก็เลยสนิทกัน ก็เลยไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นที่ตรงไหน

บี : เนียนๆ ไป ผมคุยเรื่องงาน แล้วนัดกินข้าว นัดดูหนัง เป็นการทำความรู้จักกัน น่าจะสัก 5-6 เดือนกว่าที่จะเริ่มคบกัน

ฬินา : พอคุยๆ กันก็รู้สึกว่าพี่เขาก็น่ารักดี เหมือนเขาแปลกดี ปกติจะไม่ค่อยได้เจอแนวนี้ จะเป็นนักธุรกิจอะไรอย่างนี้

บี : ตอนนั้นผมรู้หมดว่ามีใครมาจีบเขาบ้าง เราก็มีหมั่นไส้บ้าง

บี : ใช่ๆ

ฬินา : ใช่ค่ะ ส่วนใหญ่เวลาฬินาคุยกับพี่บีแล้วมันจะมีคำที่เราประทับใจแล้วโดนๆ แล้วแอบโน้ตไว้ เขาบอกเป็นภาษาพูดไม่เหมือนในเพลง ฬินาว่าไหมเหมือนชีวิตคนเราเกิดมาบางทีเราคิดว่าเรามีความรักมาหลายๆ ครั้งแล้ว แล้วพอมาเจอคนที่ใช่แล้ว แล้วที่ผ่านมามันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้นะ ตอนที่เราพูดว่ามันเป็นความรักแล้วเราพูดว่า ฉันรักเธอนะ อยากเอาคืนมาให้หมด เอามาให้คนที่ใช่คนเดียว มันเสียเวลาชีวิต

ฬินา : เพลงดินแดนแห่งความรัก ตอนท่อนฮุก

บี : เมื่อก่อนไม่คล้ายนะครับ อยู่ไป อยู่มาเขาเรียนแบบผม

บี : มีบ้าง แต่ก็ไม่เยอะ แต่ก็มีบางคนที่เป็นเจ้าของหนังสือแล้วก็ชอบเขา แล้วให้ลูกน้องเขียนข่าวว่าผม วันๆ ไม่ทำอะไรตามแต่ผู้หญิง ถามว่าโกรธไหม แรกๆ ก็โกรธ อะไรวะ ก็พาไปเที่ยว ไม่ได้อะไรสักอย่าง ไปกินข้าวก็ต้องเลี้ยง ผมก็บ่นกับเขานี่แหละ ผมคิดอย่างเดียวเราไม่ได้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว เดี๋ยวก็เห็นเอง

บี : ก็จะบอกพี่บีว่ามันเป็นการโฆษณาการพาดหัวข่าวให้น่าสนใจ เขาก็คงอยากให้คนเข้าไปอ่าน

บี : ปีที่ 7 พอดี ถามว่าทำไมรอนาน ก็เพราะว่าพ่อเขาไม่อนุญาต 5 ปีแรก ผมได้ยินแต่ชื่อ ไม่เจอเลย แล้วเคยเจอกันงานแต่งงานพี่ชายเขาครั้งเดียว ผมไปร้องเพลงให้ สวัสดีคุณพ่อ แล้วผมก็พยายามบอกฬินาว่าอยากเจอคุณพ่อ อยากกินข้าวด้วย

ฬินา : พยายามหลายครั้งแล้ว คุณพ่อไม่เลย ไม่ยอม

ฬินา : ทราบค่ะ บอกคุณพ่อตลอด แต่คุณพ่อคิดว่าเด็กๆ คบกันเดี๋ยวก็เลิก แล้วด้วยความที่อาชีพศิลปิน แล้วที่บ้านเป็นนักธุรกิจก็จะชินกับครอบครัวที่จะทำธุรกิจด้วยกัน เขาอาจจะไม่ชินกับศิลปินที่ไม่มั่นคง แล้วคงจะเด็กๆ คบกันเดี๋ยวก็เลิกกันไปเอง

บี : ครั้งแรกก็เซ็งนิดนึง แต่โดยอาชีพผม ผมชินแล้วไง เรื่องแบบนี้หมายถึงว่า คนมองว่าอาชีพนี้ไม่มั่นคง ตอนนั้นทั้งๆ ที่มันเพิ่งเริ่มต้น ยังไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไร ร้องเพลงกลางคืน ผมเจอเรื่องแบบนี้จนชินแล้ว ผมก็ได้แต่คิดว่าเดี๋ยวก็เห็น ก็ทำไปเรื่อยๆ

บี : เรารักกันแค่นั้น จับมือกันแล้วต้องผ่านมันไปให้ได้

ฬินา : คุณพ่อคงเห็นว่ามัน 5 ปีแล้ว ฬินาเป็นคนบอกคุณพ่อว่าคบกัน 5 ปีแล้ว ก็เริ่มนัด

บี : เกร็งมาก ผมตื่นเต้นจมูกบาน ก็เจกันที่ร้านอาหารข้างนอก แล้วก็คุยกันทำให้มื้อนั้นทำให้เราก้าวมาอีกสเต็ปนึง แล้วก็ประทับใจ เพราะว่าคุณพ่อน่ารักไม่เหมือนที่เราคิดไว้ว่าจะมีนัยยะ แต่ปรากฏว่าคุณพ่อดีทุกอย่างเลย ก็เปลี่ยนความคิดไปเลย แล้วหลังจากนั้นก็เจอกันบ่อยๆ

บี : ก็นัดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว แล้วบอกคุณพ่อว่าผมขออนุญาตนะคุณพ่อ ผมอยากจะขอฬินามาอยู่กับผม ท่านก็ยิ้ม

ฬินา : พ่อเขาก็ก็มีเหอะๆ นิดหน่อย แล้วก็มีคุยกับฬินานอกรอบด้วย ว่าการที่คบกันเป็นแฟนแล้วการที่แต่งงานกันจริงๆ มันไม่เหมือนกันนะลูก เราก็ฟัง ตอนนั้นอะไรก็ได้ เป็นเด็กดี

บี : หลังจากที่คุยกันวันนั้นคุณพ่อก็โอเค ในความเป็นจริงเราคบกันมาสักพักแล้ว คุณพ่อก็รู้อยู่แล้วก็อยู่ในสายตาคุณพ่อตลอด วันนั้นคุณพ่อก็ อืม…

ฬินา : ใช่ค่ะ 11 พฤศจิกายน

ฬินา : ก็ไม่เหมือน มันมีเพิ่มเติมมา มันเริ่มไม่ใช่คนสองคน มันจะมีเรื่องของครอบครัวเรา ครอบครัวเขา คนมันก็จะเยอะมากขึ้น

บี : มันก็ต้องดูครอบครอบเขาด้วย มันกลายเป็นว่าเราทำอะไรมันก็มีผลกระทบไปถึงชื่อเสียงนามสกุลของเขาด้วย

บี : เยอะเหมือนกัน

ฬินา : อย่างช่วงแรกๆ เวลาเข้าห้องน้ำ ยิ่งแบบนี้ดึกๆ ฬินาเป็นคนดื่มน้ำเยอะ ตอนเย็นๆ เข้าห้องน้ำปุ๊บก้นหล่นลงไปในโถเลย ขาชี้

บี : เขาก็พูดว่าพี่บี ผมก็เอาอีกแล้ว ผมโดนอีกแล้ว

บี : ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมยกแล้วผมไม่เอาลง

ฬินา : ใช่ ฬินาก็หล่นลงไปเลย เราก็บอกบ่นหลายครั้ง จนเขาทำจนได้

ฬินา : ทะเลาะ เรื่องไร้สาระ

บี : เรื่องหนังยังทะเลาะกันได้เลย

บี : เมื่อก่อนผมใจร้อนมาก ตอนนี้ใจเย็นแล้ว เมื่อก่อนถ้ามีอะไรอยู่ในมือผมปา ผมเรียนโรงเรียนชายล้วน ซึ่งอาจจะไม่เกี่ยวอะไรหรอก ผมอาจจะเป็นคนเลือดร้อนด้วยโดยสันดานหรืออะไรก็ไม่รู้แหละ เมื่อก่อนนี้ ต่อยกำแพงอะไรแบบนี้

บี : เขาเลย แต่ตอนคบกันก็ยังเป็นอยู่ ตอนขับรถชอบด่า ใครตัดหน้าไม่ได้เลยไม่ยอม

บี : ผมก็เป็นแบบนี้แหละ ผมขับตามแท็กซี่ปาดกันไปหลายแยกแล้ว ประมาณตี3 สมัยนั้นผมยังดื่มอยู่ ยังไม่รู้จักฬินา ขับตามไปถึงแยก จอดปุ๊บเตรียมตัวลงแล้ว เปิดประตูลงไป แท็กซี่เปิดประตูลงมา ดึงมีดออกมายาวมากแล้วไฟส่องมาแบบเงาแว๊บเลย เหมือนดาบซามูไร ผมก็ถอยสิครับ ขาเราก็มีกลัวอะไร เราขึ้นรถแล้วไปเลย เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่าความเป็นกับความตายอยู่แค่เสี้ยวนาที

บี : ก็ยังไม่เย็นเท่าไหร่ แต่จะเข็ดเรื่องการลงไป เรื่องแบบถึงตัว จะเริ่มแบบไม่กล้าซ่าแล้ว กลับมาคิดอีกทีถ้าวันนั้นมันมีปืนละ วิ่งก็ไม่ทันนะ

บี : ด่า

ฬินา : เคยๆ คือปกติพี่บีเขาจะค่อนข้างสุภาพก็จะคุยกันปกติ อันนี้คือเมื่อก่อนนะคะพอมีคนปาด หรือขับรถไม่สุภาพบนท้องถนน พี่บีก็เหมือนมีอีกร่าง ตอนหลังฬินาก็บอกพี่บีว่าพี่บีคนที่ได้ยินอะ พวกนั้นเขาไม่มีใครได้ยินเลยนะ ฬินาเป็นคนที่ได้ยิน พี่บีเขาก็เลยปรับ

บี : ผมก็เลยเปิดโลกทัศน์ เออหวะ…เขาคือคนฟัง ผมก็เลยเริ่มปรับ เริ่มเรียนรู้ว่าเวลาเราโมโห เวลาเราโกรธ ถ้าเราพูดคำหยาบเนี่ยมันเหมือนเอาน้ำมันไปราดในกองไฟ ก็เลยเวลาโกรธจะต้องพูดสุภาพ ผมจะเก็บคำหยาบไว้พูดกับเพื่อน

ฬินา : ตอนนั้นอยู่ญี่ปุ่น

บี : น่าจะคบกัน 2-3 ปี

ฬินา : วันนั้นเราไปถึงไฟล์เช้า แล้วเราก็พักผ่อนกันไม่พอทั้งคู่ ฬินาก็เหมือนอยากถ่ายรูปสวยๆ ก็ใส่บูทยาว รองเท้าส้นเข็มสูง 5 นิ้วประมาณนี้ แล้วเขาเห็นทาวเวอร์ เรกคอร์ส เขาจะวิ่งเข้าไปในนั้น แล้วเขาจะไม่ให้ฬินาไปตรงอื่นด้วยนะ ให้เป็นกำลังใจ ให้อยู่ข้างๆ คือเราก็ชอบฟังเพลงนะ แต่ว่าพี่บีแบบฟังจริงๆ แล้วเขาอยู่ในนั้น 3 ชั่วโมงแล้ว เราก็เริ่มเมื่อย เริ่มหน้าหงิกแล้ว แล้วเขาก็บอกว่าฬินาไม่สนับสนุนสิ่งที่พี่รักได้ยังไง นี่มันอาชีพการงานของพี่นะ แต่พี่บีมัน 3 ชั่วโมงแล้วนะ พี่เพิ่งเข้ามาในนี้แค่ครึ่งชั่วโมง ทำหน้าอย่างนี้แล้วเหรอ

บี : ผมก็โกรธ เหมือนที่ผมคบกับเขา เพราะว่าผมเข้าใจว่าเขารักงานของผม รักดนตรี เพราะผมจะมีปมเรื่องคนที่มาคบกับผม ต้องรับชีวิตผมได้ด้วย รับงานผมได้ด้วยนะ มันถึงจะอยู่กันได้ เพราะว่างานผมไม่ปกติ ทีนี้พอเขาไม่อินกับโลกของเรารู้สึกผิดหวัง นอยด์ไปเอง

บี : ไม่หยาบ หยาบไม่ได้

ฬินา : เขาจะแบบจริงจัง แบบเป็นคู่ชีวิตกัน แต่งงานกันแล้วพี่ก็คิดว่าฬินาจะเข้าใจพี่ แต่นี่เรื่องงานพี่ เรื่องเพลงพี่ฬินาไม่สนับสนุนได้ไง ก็ฬินาเมื่อยพี่บี ปกติก็ฟังเพลง ชอบด้วยกัน เสร็จแล้วพี่บีก็ไม่เชื่อ คือตัวเองก็เหนื่อยด้วย ฬินาก็ยังไงสลับกันไป

บี : เลิกกันเลย

ฬินา : ใช่ อย่างนี้ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ ฬินาก็สะบัดไป เดินข้ามถนนไปก็ถึงโรงแรม

บี : แล้วอีก 10 นาทีผมก็ตามไป แต่ในใจคือเลิกจริง คือเราไม่ใช่คนพูดซี้ซั่ว เลิกคือเลิก แล้วบังเอิญเป็นเตียงคู่ แยกกันนอนหันหลัง แบบเลิกแน่ๆ ค่ำๆ เหมือนเราคิดว่าเราทำอะไรผิด เหมือนแบบสติมา

ฬินา : เหมือนฬินาก็เสียใจ ร้องไห้ แต่พี่บีกลับเข้ามาตัวเองก็ตาแดงมากเลย เข้ามาแบบร้องไห้ แล้วสักพักเขาก็มานั่งบนเตียงแล้วมากอด แล้วบอกว่าเย็นนี้เราไปทานอะไรอร่อยๆ กันนะ

ฬินา : ใช่ค่ะ

บี : แล้วเป็นครั้งเดียวที่พูดว่าเลิก เลิกกัน 5 ชั่วโมง

ฬินา : ไม่ๆ โดยธรรมชาติเราไม่พูด

บี : มันรู้สึกเหมือนเราทำอะไรผิดไป ทบทวนไป ทบทวนมา มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดที่เราต้องเลิกกับเขาจริงๆ นี่หว่า เราแม่งงี่เง้า มันไม่เคยทะเลาะกันแรงๆ  พอทะเลาะกันมันหดหู่ แล้วแบบเราพูดคำนี้ออกไปได้ยังไง

ฬินา : อย่างน้อยเราคุยกันรู้เรื่อง พี่บีเป็นคนจริงจังกับเรื่องงานมาก เพลงเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับชีวิตเขา แล้วสิ่งที่เรารู้เรื่องที่สุดก็เป็นเรื่องเพลง

บี : ตอนแรกรู้สึกไม่เคยหยุด

ฬินา : ดูทุกเรื่องในเน็ตฟิก

บี : ซื้อทีวีใหม่ เราก็ไม่ได้ทำงานตลอดทุกวัน แต่ 1-2 วันก็ต้องออกไปแล้ว ไม่เคยได้หยุดนานๆ

ฬินา : วันที่ไม่มีงานเขาก็ต้องซ้อม ก็เหมือนทำงานทุกวัน

บี : ตอนแรกเพลินมากเลย ไปซื้อทีวีใหม่ดีกว่า ใช้คุ้มเลย ดูทุกอย่างที่อยากดู

บี : ตอนรอบหลัง รอบแรกช่วงปลายปีเปิดได้ ผมก็มีคอนเสิร์ตยาวเลย พอโควิดมาอีกคอนเสิร์ตก็ถูกยกเลิก โอเคทำใจนิดนึง เดี๋ยวต้นปีกุมพาก็กลับมามีงาน มีนาปิดอีก ทีวีเริ่มไม่น่าดูแล้ว เอาไปเปลี่ยนเป็นเงินได้ไหม เริ่มแบบทำไงดี งานเริ่มหายไปเรื่อยๆ ทีนี้เริ่มนาน เริ่มจิตตก เหมือนไร้ค่า ไม่มีประโยชน์อะไรต่อโลกเลยเหรอ

บี : ช่วงนั้นมันมีข่าวลบเยอะ แล้วเราเป็นคนที่ทำงานอยู่กับความสุขตลอด ภูมิต้านทานเรื่องความทุกข์เราจะต่ำกว่าคนอื่น พอจิตตกมากๆ ก็ดาวน์ แล้วเขาก็ไม่พูดอะไรมาก ตอนหลังอยู่ดีๆ เขาบอกจะขายของไอจี ลูกค้าสั่งของ เขาก็มานั่งสั่งของเอง เพื่อจะได้มีอะไรทำในช่วงโควิด ผมก็เห็นทุกวัน ผมก็รู้สึกอาย เขายังลุกมาทำนู่น ทำนี่เลย ผมจะมานั่งอยู่อย่างนี้ทำไม ผมก็เริ่มได้สติแล้ว ผมจะทำอะไรดี เราร้องเพลงได้ ทำออนไลน์ก็ได้ ทำยูทุบ ทำเพจ ก็เริ่มไปไลฟ์ในเพจ ทำคลิปในยูทูบ เอาเพลงที่เก็บไว้ออกมาปล่อยผ่านยูทูบ

คลิปสัมภาษณ์  บี พีระพัฒน์ และ ฬินา ภชสร